(In het Engels)Als we het hebben over larpen voor transformatie, lijkt het alsof de focus veel te vaak ligt op de ervaringen die we opdoen door te lijden. We veranderen van perspectief door verhalen te belichamen die ons inzicht geven in waarom mensen afschuwelijke daden plegen, in hoe besluitvorming kan worden gestuurd in richtingen die we niet willen zien in de wereld, enzovoort. Maar in een wereld die deze scenario’s en type 2 plezier in het echte leven snel lijkt uit te voeren, heeft het dan nog wel zin om hetzelfde type 2 plezier in onze games uit te voeren? In plaats van te leren waarom we niet willen dat bepaalde dingen (opnieuw) gebeuren, vaak in een individualistische ervaring die misschien blind is voor het voorrecht dat we hebben om zelfs maar sommige van deze games te kunnen spelen, is het dan niet de moeite waard om ons in plaats daarvan te richten op het opnieuw leren hopen?

Conferentie | Sandy

Zaterdag 15 november, 13.30-14.30 uur